Ken je dat? Zo van die dagen waarop je jezelf betrapt? Dat je denkt, had ik dat stuk nu niet volledig onder controle?
En toch, een doordeweeks kappersbezoek bleek plots een bron van clichés in mij aan te boren… Met enige gêne, een blik in het leven van een genderexperte.
"Zet u nog maar even. Er komt zo iemand bij u." Ik installeer mij ergens in een hoekje, zo ver mogelijk weg van al het lawaai. Mijn ogen dwalen wat afwezig door de ruimte. Tot ik helemaal aan de andere kant van de zaak een man opmerk. Een knappe man, die met een tondeuse de laatste hand legt aan het kapsel van zijn klant.
"Tiens, ze hebben een kapper aangenomen voor de mannen. Dat is nieuw." is mijn eerste gedachte. Na een paar minuten komt de man mijn richting uit. Ik voel lichte paniek opkomen, want ik kom voor een brushing en dat gaat een mannen-kapper écht niet goed genoeg kunnen!
Gelukkig, hij komt niet voor mijn haar, maar om informatie te vragen over een factuurperikel dat de dames van kapperszaak maar niet opgelost krijgen. "Ik ga dat voor jou regelen." En ik geloof hem. Zo’n man ziet hij er wel uit, een man die het regelt. En inderdaad, wat de dames maar niet in orde kregen, heeft hij op vijf minuten gefikst. Ik bedank hem hartelijk en verwacht dat hij weg gaat.
Maar nee, hij blijft bij mij staan en vraagt hoe ik het graag wil, mijn haar. Opnieuw staat mijn hart stil. Niet omdat ik twijfel aan zijn kunnen deze keer. Als hij facturen kan regelen, zal hij ook wel haren kunnen brushen, toch? Maar omdat deze knappe man (hetero, is mijn snelle inschatting) mijn haar gaat doen. Dat voelt plots toch wel heel intiem temidden van het oorverdovend gezoem van haardrogers. Ik besluit het aangenaam en mooi meegenomen te vinden.
"Ben je nieuw hier in de zaak?" Normaal hou ik niet van gesprekjes tijdens het kappen, maar nu liever dat dan stilte. En ik ben ook nieuwsgierig.
"Nee, ik spring bij hier. Er is een zieke. Dat doe ik regelmatig, gaan helpen waar er handen tekort zijn."
"Ah, dan maak je deel uit van een soort vliegende ploeg van kappers?"
"Nee, eigenlijk niet." Hij zwijgt. "Ik ben de regiomanager."
"Ah" zeg ik en denk "Natuurlijk, ik had het moeten weten, boven al die vrouwen hier, een man."
Ik glimlach naar hem. Via de spiegel. En laat dan toch maar de haardroger de stilte tussen ons vullen. Meer van mijn gender-gekleurde gedachten en confrontatie met cliché-realiteiten kan ik niet aan. Ik kwam tenslotte alleen maar om mijn haar te laten doen, om er straks, voor mijn publiek, op mijn mooist uit te zien.