Ik ben geboren en getogen in vrouwennesten. Tot mijn achttiende dacht ik dat het leven en de wereld vrouwelijk kleurden. Dat DNA, die vrouwelijke wortels, vormen een belangrijke bron voor She & Company, voor mijn Futuring the Feminine-missie. (Zie mijn bio op www.she-and-company.be voor meer details. 😉)
Ik dacht oprecht, dat ik de voorbije vijftig (!) jaar al genoeg ‘vrouwenbaden’ had genomen. Dat ik het zo ondertussen wel begrepen had, met dat feminiene verbinden. Met het wel en wee van het vrouwelijke.
En zie daar, het leven vindt blijkbaar dat ik nóg een verdiepingsslag te maken heb. Of geeft mij een cadeautje. Zeven weken lang immers woon ik intussen al dag en nacht samen met onze twee jong-volwassen dochters. En zo ergens tijdens week drie, drong het -dankzij mijn man, hun vader- tot mij door dat het wel een erg ‘onder vrouwen’-huis geworden was.
Ik ben dus terug gekatapulteerd in de tijd... Mijn leven en mijn wereld kleuren weer vrouwelijk. Deze keer beséf ik het evenwel terwijl ik er in zit. En ik deel graag wat ik zie.
‘Mama, jij kan toch masseren, hé?’
‘Heu, ja…’
‘Zou jij mijn rug dan eens willen masseren één van de komende avonden?’
Ik val zowat van mijn stoel. Komt deze vraag écht van mijn bijna 18-jarige dochter die allesbehalve tactiel en knuffelachtig is. (Toch niet met haar moeder.) En mij nog niet zo lang geleden in volle puber-furie allerlei verwensingen naar het hoofd slingerde? Heel veel kritische bedenkingen had bij letterlijk al mijn doen en laten? Die dochter?
Ze meent het.
En dus bouw ik de keuken om tot professionele massageruimte. Onze eettafel wordt getooid met een yoga-matje en badhanddoeken. Het setje voor chocoladefondue doet dienst al olie-warmhouder. Spotify levert de gepaste muziek. En de essentiële oliën die de dochter gebruikte voor haar eindwerk (een natuurlijk parfum maken) krijgen nu een nieuw doel: de keukengeuren verdoezelen en een Oosterse vibe creëren.
We stappen samen in een wonderlijke bubbel.
Zij reikt een manier aan om ‘naakt en toch niet naakt’ te zijn. -Want hé, een beetje privacy ook als je gemasseerd wordt, blijft toch wenselijk.- En mijn handen vinden na enig voorzichtig zoeken bewegingen die kloppend contact maken. -Want mijn dochter masseren is toch iets anders dan mijn man...-
Alsof we dit al jaren doen. Alsof het bij ons de gewoonte is om elke zondagavond de keuken om te toveren tot massagesalon. De vanzelfsprekendheid raakt me. Het ontroert me dat we hiermee -op haar initiatief- in een traditie stappen die gewoon is voor vele vrouwen elders op de wereld, voor vele vrouwen vóór ons.
Ik masseer haar rug. En vervolgens ook haar hoofd, op haar verzoek. Elk plekje van haar schedel bewerk ik met warme olie die naar vanille ruikt. Haar lange haren bengelen in glanzende slierten over de rand van de keukentafel. Ik rond af bij haar voeten. Om haar lijf weer in balans te brengen, zo voelt het. (Wat niet zo slim was van mij, want even later laten die voeten een spoor na op de natuurstenen keukenvloer. Zucht.)
De massage is net op tijd afgerond voor de finale van De Mol, waar ik met de andere dochter en de vader naar kijk. ‘Kom je me straks toch even zeggen wie het was?’ vraagt ze. Een uur later horen haar diep slapende oren mijn ‘Alina’ niet meer. Ik zal het morgen nog eens zeggen.
...
‘Mama…?’
‘Ja.’ (Dochter nummer twee.)
‘Wil je mij dan ook eens masseren?’
‘Natuurlijk, meissie, morgenavond is het salon terug open.’
...
Ik kan al raden wie er ook nog gaat volgen. 😉
Noot: Net voor Corona-tijd herlas ik het boek ‘De Rode Tent’ van Anita Diamant. Dina, de enige dochter van Jakob -naast twaalf (!) zonen- wordt door haar vier moeders ingewijd in de geheimen van het vrouw-zijn. Elke maand bij nieuwe maan zonderen de vrouwen zich drie dagen samen af. En delen over liefde en zinnelijkheid, over geboorte en sterven, over ziekte en helende kruiden. Ze masseren, vlechten haren en maken elkaar op. Ik las het met enige jaloezie: ik wilde ook zo’n Rode Tent. En zie daar … anderhalve maand later nodigt mijn oudste dochter mij uit om een eigen mini-versie op te zetten… De dames uit het oude testament glimlachen naar ons, ik weet het zeker.