Rechtstreeks naar de bevraging? Klik hier.
Ons boek sluimert al een tijd. We kiezen ervoor niet enkel het afgewerkte product te delen, maar ook het sluimeren, het worstelen, het zoeken, het worden, de flow van het schrijven, het maken, het creëren. En dat is een feminien proces, waarbij we niet lineair van zorgvuldig gepland mijlpaaltje tot mijlpaaltje stappen en uiteindelijk een product tevoorschijn toveren. We zetten stappen, staan stil, voelen, gaan contacten aan, werken samen met elkaar, keren naar binnen, laten ons voeden en inspireren door verhalen, ervaringen en gebeurtenissen. En misschien is het geven van ruimte aan de creatrix in ons wel het grootste verhaal hier, naast de plek die de moeder inneemt, en diegene die haar zaak en de wasmachine moet doen draaien, de rekeningen betalen, haar vriendinnen wil zien, af en toe wat aan beweging wil doen, naar de kapper gaan, …
Welkom in onze journey van vrouwelijke creativiteit. We starten met … WHY.
Tamara Lenaerts – She & Company Hade Wouters – The Tiny Office & The Artist’s Way online
Tamara vertelt:
Ik ben geboren in een Antwerps vrouwennest: ik heb één zus, mijn moeder heeft er zes. In mijn familie zwaaiden vrouwen de plak. Idem dito op school: ik liep school in de tijd dat er nog nonnen waren. Ook bij de scouts was ‘gemengd’ toen nog een exotisch begrip. Voor mij kleurde het leven en de wereld vrouwelijk. Tot ik koos voor een richting waarmee je ‘baas’ kon worden. Meisjes waren bij handelsingenieur in de minderheid en gedurende mijn vijf studiejaren had ik welgeteld één vrouwelijke prof.
De eerste vijftien jaar van mijn werkende leven, begeleidde ik vanuit laDuende vele honderden teams en leergroepen in tal van bedrijven en bij diverse overheden. Wat mij zo getroffen had als studente, zag ik bekrachtigd tijdens mijn professionele loopbaan. De wereld is vormgegeven door mannen, en vrouwen zijn welkom als ze zich aanpassen. Vrouwelijke kwaliteiten worden weinig gezien en/of niet naar waarde geschat. Niet door mannen, maar ook door vele vrouwen niet. Een fenomeen dat ik zelf maar al te goed kende. Ook ik had in de loop der jaren heel wat vrouwelijkheid ingeruild voor een stevige portie manpower. Een set van vaardigheden waar ik, het moet gezegd, nog altijd dankbaar gebruik van maak.
De komst van twee dochters en grote ‘aanpassing aan de mannelijk stijl’ – moeheid hebben mij evenwel geïnspireerd tot het creëren van She & Company. Een eigentijds collectief waarvoor de ‘women only’- communities uit mijn kindertijd mee de voedingsbodem vormen.
Vanuit She & Company heb ik de voorbije jaren voor een heel aantal grote en boeiende bedrijven mogen werken. Bedrijven waar de top quasi alleen uit mannen bestaat en het aantal vrouwen toeneemt naarmate je afdaalt in de hiërarchie. Of -veelal technische- bedrijven waar het aantal vrouwen in alle geledingen eerder uitzondering dan regel is.
Ik werkte met vrouwen alleen, met gemengde groepen en een enkele keer met enkel mannen. Altijd op een of andere manier rond M/V in balans. Ik heb intussen vele persoonlijke getuigenissen gehoord, heftige reacties gecapteerd en verhitte discussies gefaciliteerd. In het begin kostte het me enige moeite om zelf altijd zo neutraal mogelijk te blijven en rustig. Nu doorsta ik de woelige wateren die dit topic sowieso met zich mee brengen het merendeel van de tijd met glans, al zeg ik het zelf.
Wat mij na vier jaar intensief werken in organisaties met betrekking tot dit thema intrigeert, is het volgende: waarom is het zo moeilijk om het verschil te accepteren voor wat het is? In élke groep zijn er vrouwen die vertellen hoe uitdagend het voor hen is om in een context te werken die is vorm gegeven door mannen. Een context waarin masculiene normen en waarden méér gewaardeerd en dus meer ingezet worden dan feminiene. Een enkele keer kaart een man aan dat hij ziet dat vrouwen/collega’s daar last van hebben. Hoogst uitzonderlijk zegt een man dat hij dat zelf ook niet altijd comfortabel vindt. In élke groep spreken vrouwen en mannen met grote stelligheid de ervaringen van boven genoemde tegen. ‘Er ís geen verschil.’ ‘We zijn allemaal mensen.’ ‘Ik heb daar in mijn carrière nooit iets van gemerkt.’ dixit de vrouwen. ‘Waar hebben we het eigenlijk over? Iedereen is hier toch gelijk?’ dixit de mannen.
Systematisch, wanneer een vrouw de moed verzameld heeft om ’n persoonlijke ervaring te delen uit haar werkcontext, is er iemand in de groep die dat krachtig ontkent, afdoet als een individuele interpretatie, of erger nog, als slachtofferschap.
Natuurlijk is élke ervaring gekleurd. Natuurlijk is elke mens uniek. Natuurlijk bestaat De vrouw niet en De man al evenmin. En tegelijk: ik kom teveel vrouwen tegen met dezelfde verhalen om het puur als subjectief en slachtofferschap af te doen. Vrouwen uit diverse contexten, met diverse (hoge) functies. Het kàn niet zijn dat zij zichzelf allemaal iets wijs maken. Dat zij -zoals velen denken- de enigen zijn die worstelen met de masculiene cultuur in hun bedrijf. Dat het aan hen ligt.
Ik weet dat zij niet de enige zijn. Ik weet dat het niet aan hen ligt (of toch niet alleen). Ik heb hen gehoord. Ik ben in hun bedrijven geweest. Ik heb met hen en hun mannelijke collega’s gewerkt.
Ik zie het verschil vlijmscherp. De uitdaging dat dit met zich mee brengt. En de grote meerwaarde, als het verschil geaccepteerd, gewaardeerd en actief in gezet wordt. Ik zie hoe het feminiene -als het volwaardig naast het masculiene mag staan – tot nieuwe culturen kan leiden, mee een antwoord kan bieden op de vele uitdagingen die voorliggen
Ik weet waar zij het over hebben. Want ik ben opgegroeid in vrouwennesten.
En daarom wil ik mijn energie en tijd investeren om de verhalen over het verschil te bundelen en aan de wereld terug te geven.
Futuring the Feminine has started.
Je kan ons helpen door deze bevraging in te vullen. Alvast dankjewel!