Ik ben geboren en getogen in vrouwennesten. Tot mijn achttiende dacht ik dat het leven en de wereld vrouwelijk kleurden. Dat DNA, die vrouwelijke wortels, vormen een belangrijke bron voor She & Company, voor mijn Futuring the Feminine-missie. (Zie mijn bio op www.she-and-company.be voor meer details. 😉)
Ik dacht oprecht, dat ik de voorbije vijftig (!) jaar al genoeg ‘vrouwenbaden’ had genomen. Dat ik het zo ondertussen wel begrepen had, met dat feminiene verbinden. Met het wel en wee van het vrouwelijke.
En zie daar, het leven vindt blijkbaar dat ik nóg een verdiepingsslag te maken heb. Of geeft mij een cadeautje. Zeven weken lang immers woon ik intussen al dag en nacht samen met onze twee jong-volwassen dochters. En zo ergens tijdens week drie, drong het -dankzij mijn man, hun vader- tot mij door dat het wel een erg ‘onder vrouwen’-huis geworden was.
Ik ben dus terug gekatapulteerd in de tijd… Mijn leven en mijn wereld kleuren weer vrouwelijk. Deze keer beséf ik het evenwel terwijl ik er in zit. En ik deel graag wat ik zie.
‘Zo zijn we niet, hé mama?’
Ik zwijg. En vraag me af wat nu pedagogisch verantwoord is. Misschien is het nu als ouder verstandig om tegen haar te zeggen dat het geen slecht idee is om eens twee jaar iets tegen haar goesting te doen. Dat dat iets goed is om te leren, iets tegen je goesting doen. Net zoals het goed is om je te leren houden aan schema’s en planningen. En aan regels. Zoals een strak schoolwerk-, klusjes- en ontspanningsschema tijdens quarantaine bijvoorbeeld. Of beperking op het gebruik van schermen.
Is het? En vervolgens vraag ik me of ik me überhaupt moet bezig houden met me af te vragen wat pedagogisch verantwoord is. Ik besluit van niet.
‘Nee, zo zijn we niet.’
‘Zo’ verwijst in dit geval naar de scholenkwestie waar mijn jongste dochter zich al de hele quarantaine lang haar hoofd over breekt. (En wij met haar.). Ze heeft nog twee jaar te doen. In het middelbaar. En ze past niet in een klassiek systeem. Wegens nadruk op... regels. En op reproduceren. Weinig ruimte voor eigen inbreng. Voor anders denken. Voor maatschappelijk en sociaal engagement. Voor creativiteit en ondernemerschap. Voor plezier.
Omdat ze een jonge vrouw is die wil leven en leren volgens haar eigen (slaap)ritme, veranderlijke energie en noden en haar persoonlijke interesses. Omdat ze haar goesting wil doen. En niet functioneert in een strak patroon vol moetjes.
Zo zijn we dus niet. In dit huis vol vrouwen. We go with the flow. ‘Wij leven met zijn vieren samen onder één dak’, dixit de dochter. ‘Dat is ook een manier van opvoeden.’ ‘Een wat ongewone’, voegt ze eraan toe. ‘Een chaotische. Maar het is ook wel een stijl van opvoeden.’ Gelukkig.
Ze is bij mij in bed gekropen om dit gesprek te voeren. ’s Avonds voor het slapen gaan. Ze deelt de muizenissen in haar hoofd over haar schoolkeuze voor volgend jaar. En ook dat ze eigenlijk boos is op ons. Omdat we voor de problemen van haar zus precies altijd een oplossing weten. En nu, voor hààr grote probleem niet. Ik kan niet anders dan bevestigen. Wij weten het ook niet. Ik zou als ik kon, een school voor haar toveren. Maar de plek waar zij zou floreren (en misschien nog andere jongeren met haar) bestaat nog niet. In België. Bij ons weten.
‘Dan weten we het dus eigenlijk samen niet.’ besluit ze. ‘Dat heeft ook wel iets. Dan zullen we maar wachten tot eum... ‘ Ze zwijgt. Ik ook.
En dan meandert de conversatie verder.
Over mediteren. Hoe lang ze al bewegingsloos -ook al kriebelt het ergens- de stem van Boho Beautiful kan volgen. En hoe inspirerend de mantra’s zijn.
‘Vandaag was het zinnetje, mama: open up to the universe. Cool hé. Dat probeer ik dan.´ Ik knik.
En over het bijzondere verrassingsfeest dat ze samen met S. voor een scoutsvriendinneke aan het voorbereiden is.
‘Ik ga aan de buurman vragen of we in zijn bos een grote tafel mogen zetten. Daar kunnen we dan met drie aan zitten, op voldoende afstand. Taart eten. En bubbels drinken. In de bomen rondom gaan we slingers hangen. En ballonnen. Dat gaat ze toch leuk vinden, hé mama?’
Over haar werk in de supermarkt. En hoe verschrikkelijk ze het vindt dat de overschotten van het brood en de koffiekoeken nu weg gegooid worden. En in Corona-tijd niet meer naar voedselbanken gaan. Verontwaardiging in haar stem. En dan een sprongetje naar haar online gesprek met haar leercoach van de Labschool (een boeiende experimentele school, maar helaas zo ver). Over de podcast die ze had gekozen om te bekijken: de verborgen bijdrage van vrouwen in de eerste wereldoorlog.
Om het gesprek enthousiast te eindigen met wat ze nú denkt dat ze morgen zal doen: mediteren, een work-out en een gezond ontbijt. Nederlands en Fysica. En de opdracht voor LO. Haar drukke, ouderwetse briefwisseling. Een aflevering van Friends kijken en powernap doen. Naar de buurman gaan, en als het mag, in het bos al eens gaan uitzoeken hoe het concreet met de tafel en de versiering zou kunnen werken. Een telefoontje met oma die al zeven weken alleen thuis zit. Samen met haar zus koken. Een nieuw veganistisch recept, op aanraden van een experte You-Tube-ster. In haar dagboek schrijven. En dan in haar bed, nog een hoofdstukje of twee lezen in City of Girls.
En als dat morgen allemaal als moetjes voelt, dan niet. Dan zal de dag en zullen de dingen anders vorm krijgen… Want tegen ons goesting daar doen wij niet aan. Zo zijn wij niet.
Mijn hart wordt groot van trots en dankbaarheid. Hoeveel vrouwen doen er geen jaren en jaren over om hun leven vorm te geven vanuit hun eigen drive en missie? Om dicht bij zichzelf te staan en te creëren vanuit flow en passie? Om te voelen wat klopt voor hun lichaam én hun geest en daarnaar te handelen? Om iets meer van het feminiene toe te laten bij het inrichten van hun werk en hun leven?
En tegelijk… krimpt het in elkaar, mijn hart. Zestien is ze nog maar. En ze vindt al geen plek meer die haar past. Ze zit nog maar op school… Ze is de wereld nog niet in gestapt, het professionele leven… Misschien moet ik tóch af en toe wat langer stil staan bij wat pedagogisch verantwoord is.
Ik meander. En neem zuchtend het boek over creatief leven terug vast, dat ik aan het lezen was. 😉